Nasıl da geçip gidiyorsun bağlasan durmaz misali...Geriye doğru bakıldığında bir çığlık  sesiyle başlayan kimi sağlıklı kimi sağlıksız uzun ya da kısa bir yolculuk değil midir hayat. Nerede duracağı bellidir aslında sayılı nefeslerin tükenmesiyle bu sefer sela sesiyle…

        Bu kısacık ama içine çok şey sığdırmaya çalıştığımız hayata bakalım biraz.  Neleri sığdırmıyoruz ki hayatımıza,  dostları ,arkadaşları,akrabaları,sevgileri, sevdaları, evleri eşyaları, başarıları,mutlulukları, hastalıkları, ölümleri, sevinçleri, kırgınlıkları, kavgaları, barışmaları…...

        Hayatımızda yer alanlar içinde  gerçek dost dediklerimiz vardır. Tam  her şey bitti derken imdada yetişen,iyi ve kötü gününde yanında olan ve altın kalpli canlardır onlar.

       Arkadaşlar vardır yine bir telefonla veya bir mesajla yanındayım aklımdasın diyebilen.

       Dost ve arkadaşlar, bir kez sorup kaybolan değil, her daim manevi olarak yanında olmak isteyen ,yokluğu hissedilenlerdir.

       Bir de madalyonun diğer yüzüne  bakıldığında çevremizde,  kendini  hayatta en yüksekte gören , her şeyin kendi etrafında döndüğünü zanneden ve vazgeçilmez olduğunu düşünen  zavallılar vardır onları unutmayalım.

       Zavallılar kim mi? Onlar hayatta kariyeri malı, mülkü ve markayı kısacası dünya zenginliğini her şey zannedip eşini, dostunu, komşusunu ve akrabasını unutanlardır.

      Onların sahte davranış ve  gülüşlerinin ardındaki gerçek yüzlerini görmek için ya varlıktan yokluğa düşüp mağdur ya da hasta olacaksınız!  Öylesine sorup kaybolurlar belki de hiç sormazlar.

        Sonra onların yer aldığı hatıralarınıza bakarsınız…

        Aynı  sofrada yapılan hoş sohbetler,  gülüşmeler aynı  ekmeği  paylaşmışlığınız gelir aklınıza. Daha neler gelmez ki insanın aklına, çocuklarını  kendi evladı gibi sarıp sarmalayan  kötü  günlerinde yanından ayrılmayan maddi ve manevi olarak destekleriniz gelir ve şöyle düşünmüşsünüzdür belki de...

Deriz ki hasta olduğumda koşar gelir,gelemeseler de arada bir arar sorarlar, halimi hatırımı

deriz ki bana bir şey olursa çocuklarıma sahip çıkar kol kanat olurlar.

Bunları sesli düşünürken

-Gelmez miyiz? Allah korusun dediklerini hatırlar gibi olur insan.

         Ey hayat hani kısaydın ya...

        Günler gelir  geçer şunları demeye başlarız artık… Eskiden  gelenler  gelmez oldu. İşi olsa gelirdi,  kısacası menfaati varsa gelirdi demeye başlarız. Arada bir arayıp hep ben mi arayacağım der  ayıplarını yüzlerine vurursunuz yine de  değiştiremezsiniz. Çünkü onlar gerçek  yüzlerini  saklayan menfaatçi   insanlardır. Hatalarından  mükemmel  olduklarını düşündükleri  için  ders almazlar. Bu tarz  insanların hep  zamanları yok;  işleri ve yalanları çoktur.

        Bunlar bahanedir gerçek neden açıktır. Okurken cahilleşmişlerdir. Zenginleşirken yoksullaşmışlardır.Maddiyatta sahip olduklarıyla maneviyatlarını kaybetmişlerdir. Onlar elde ettiklerini hazmetmektedirler.

       Gerçekte sahip olduğumuz maddi ve manevi varlıkları, etik yaşayarak teminat altına almak en akılcı olanı değil mi?

       Saygı,sevgi gibi ahlaki değerlerin yerini onların hayatında başka şeyler almıştır.

       Kibir,önyargı,hile,saygısızlık, adaletsizlik, vefasızlık...

      Vefa mı o da ne ki ?

 Vefa,  ahde vefa asıl olan budur işte!

    Bir gün  telefonunuz çalabilir, bir mesaj ya da sosyal medyanızda bir paylaşım….

    Ahh... dersiniz.

    Gözlerinizden yaşlar akar birazcık, ne iyi adamdı,kadındı, çok çekti çok... diye düşünürsünüz.

    Belki son göreviniz için bir araya gelirsiniz maskelerinizle, belki de bir mazeretle gelemeyeceğiz dersiniz kendinizi rahatlatmışçasına.

    Aslında çok yakınınızdır o kişi ve siz belki evladından ileri saydığı belki üzerine titrediği bir dostu yakını, bir o kadar da uzağındasınızdır.

    O an düşünmelisiniz bunlardan hangisiyim ben diye .Eğer yakınıysam en son ne zaman ziyaret ettim,en son ne zaman nasılsın diye gönlünü aldım.Küçük bir hediye göndererek kalbimdesin diyebildim.İşte bunları yaptıysan gerçek bir akraba,gerçek bir dost,gerçek bir arkadaştın demek ki ahde vefa da bulunmuşsun.

    Hayattan ayrılanın son zamanlarında unuttular; arayıp sormuyorlar, menfaati varsa gelirdi listesinde yer almışsan o hanede toplulukta o gün ve sonrasında ne işin var ki,vefasızlığın acısını dindirmek için yapılan son görev mi acaba.

    Evet siz görevinizi yaptığınızı zannederken orada bir eşyadan farkınız yoktur aslında.

    Evet hayatımızda her insanın sonu anlayana  geride kalanları için başlangıçtır.

     Kaybedilen sadece bir can değil onun anıları,yaşadıkları,sevdikleri,vefaları beklentileriyken ya geride  kalanları...

     Kendini insan,dost,akraba bilenler; aslında bu dünyadan göçüp gidenlere karşı maddi ve manevi olarak borçlu olan  boş  insanlardır.

   Umarım şu kısacık hayata vefalı dostlar,arkadaşlar,akrabalar sığdırırken,hayatımızı da ahde vefayı bilen gerçek dost olarak bilinen kişiler olarak sonlandırırız.

    Değerli okuyucular,günlük hayatta yukarıda anlatılan yaşanmışlığa benzer olaylar hepimizin başından geçmiş olabilir.Şimdi düşünelim…

      Siz bu yazının neresindesiniz?

 "Dost  ise  düşünme  ver  ömrünü  gitsin, dost  değilse  hiç  bekletme yol ver gitsin."( Mevlana)

                                                                                                                                               DOSTÇA KALIN, HOŞÇAKALIN...

Nuri YILDIRIM

03 Aralık 2017